O tym ,,Jak powiedziałam swoim rodzicom o tym że jestem ABDL !”

Planowałam to już od dawna ale jakoś zawsze brakowało mi na to odwagi, w ten weekend postanowiłam wraz z moim chłopakiem tego dokonać. Z rodzicami umówiłam się tak że spędzimy tam cały weekend.

Powiedziałam im o tym że jestem ABDL, powiedziałam czym się zajmuję i czemu to robię…

Spodziewałam się że zapytają dlaczego, spodziewałam się że będą na mnie patrzeć w typowy sposób w który patrzyli na mnie przez całe życie gdy chciałam zrobić coś co zupełnie do mnie nie pasuje …

Ale jak to było ?

Gdy przyjechaliśmy to oczywiście weszliśmy do domu i rozpoczęła się tradycyjna seria pytań ,, Jak podróż ? Dziewczę a jak Ci tam w pracy, ciężko ? Jesteście głodni, obiad trzeba tylko podgrzać… “  Każde z nas kto ma to szczęście posiadania rodziców zna tą tradycję…

Oczywiście za obiad podziękowaliśmy i stanęło na herbacie i cieście…

Moja Mama zrobiła więc herbaty a tata zaprosił Adama ( mojego chłopaka ) na pokaz swojej kolekcji statków (układanek z drewna), ja natomiast siedziałam w salonie myśląc że zaraz zapadnę się pod ziemię. Próbowałam obmyślić każdy możliwy sposób powiedzenia im tego ale w efekcie bardzo się stresowałam.

Usiedliśmy.

Zaczęło się zwyczajnie, słowami, Mamo, Tato, muszę Wam o czymś powiedzieć. Rodzice popatrzyli na siebie ale kontynuowałam.

Wiecie, ciężko mi o tym mówić jako że przez tyle lat się z tym ukrywam i teraz gdy mam Wam to powiedzieć to nie wiem czy potrafię.Adam chwycił mnie za rękę a Mama powiedziała że mnie kocha więc naładowana emocjonalnie powiedziałam.

Jak wiecie jako dziecko miałam taki epizod w którym się moczyłam i jak wiecie nie jestem osobą która prowadzi normalne życie… Tata uśmiechnął się tylko a ja wiedziałam że ten konkretny uśmiech był swoistą zgodą na to co mówię.
Adam zapytał mnie ,, Kochanie, wszystko dobrze ? ”
Odpowiedziałam że tak, ale nie do końca…  Zawahałam się…
Mama wzięła filiżankę herbaty i upiła łyk.

Kontynuowałam. Postanowiłam iść drogą która większości wyda się dziwna i niezrozumiała jednak to właśnie dzięki niej jestem dziś szczęśliwą osobą.

Mama zapytała, kochanie, jeśli znowu się moczysz to są na to leki które można przepisać…
Odpowiedziałam ,, Nie Mamo nie moczę się ale… Jestem cóż, jestem ABDL….

Tu głos mi się załamał i po policzku popłynęła mi łza. Nie mogłam się w się w sobie przemóc aby im to powiedzieć. Mama zapytała tylko co oznacza ten skrót. Ja dalej miałam wielką jakby to ująć gule w gardle.

Adam powiedział że to taka społeczność internetowa dla utalentowanych twórców ale nie po to przyjechałam od rodziców aby ich okłamywać. Zerwałam się z kanapy i podeszłam do torby z laptopem, powiedziałam że nie mogę im tego  w prosty sposób powiedzieć i chyba lepiej będzie im to pokazać. Odpaliłam Roko Tablicę. Tata włożył okulary i zaczął czytać. Mama stała nad nim i czytała to razem z nim a ja wtulałam się w Adama modląc się mantrami abym zasłabła albo aby coś się stało i przerwało tą ciszę.

Po jakichś 15 minutach które dla mnie wydawały się wiecznością… Tata wszedł z salonu i poszedł do swojego gabinetu. Mama czytała dalej. Po następnych 5 minutach Tata przyszedł z jakimś pudłem a Mama zamknęła laptopa ręką.

Napiła się tylko herbaty i powiedziała ,,Mayu, dziecko ty moje kochane, od czasu gdy byłaś małą dziewczynką wiedziałam że nie będziesz kroczyła normalną drogą i będziesz miała swój własny świat. Jak wiesz twoje imię nadałam Ci właśnie dlatego abyś była wyjątkowa, abyś wiedziała że jesteś inna.”

Zawahałam się, wtulona w Adama nie wiedziałam co powiedzieć nie wiedziałam jak się zachować… Mama kontynuowała, ,, Jesteś dorosłą kobietą i pracujesz na stanowisku którego nie dostała byś gdyby właśnie nie to jaka jesteś. Jak sama napisałaś na tej stronie nie powinnaś się wstydzić tego kim jesteś i nie powinnaś szukać dla tego usprawiedliwienia.”

Nie wierzyłam własnym uszom, myślałam i nadal myślę że to były omamy, halucynację.Zapytałam wprost ,,Nie będziecie mnie przekonywać że zbyt mało jeszcze o tym wiem, że muszę osiągnąć więcej aby mieć argument by Was do tego przekonać.”
Tata popatrzył na mnie i łza mu popłynęła.

,,Mayu, to że tak myślisz jest po części moją winą… Zawsze oczekiwałem czego Cię uczyłem od najmłodszych lat że jeśli chcesz być inna to musisz pokazać że jesteś tego warta wobec samej siebie.” (Pamiętam ile razy mi to mówił i to właśnie tata uczył mnie wszystkiego o wystąpieniach publicznych czy tworzeniu autorytetu…).

Tata kontynuował ,,To co robisz i w jaki sposób to robisz mówi tylko że Ci na tym cholernie zależy i jeśli tego nie zaakceptujemy to będzie znaczyło nieakceptowanie cząstki Ciebie czego jako twój ojciec nie jestem w stanie zrobić.”,,Tato, co jest w tym pudle… ?”  Zapytałam widząc jak ściska je obiema rękami. Odpowiedział że w pudle są wspomnienia mojego dzieciństwa i otworzył je.

Były tam moje laurki, moje lalki a nawet mój szalik który nosiłam od wczesnego przedszkola aż po koniec liceum… Tata powiedział mi że to co jest w tym pudle jest dla niego największym skarbem i nie oddałby tego za nic w świecie jako że to właśnie przypomina mu o każdej szczęśliwej chwili jaką mu dałam.

Tym razem Adam się wzruszył, u niego sytuacja wyglądała nieco inaczej… Jego ojciec od dziecka zmuszał go do liczenia i niekończącego rozwiązywania zadań matematycznych co wykształciło u niego czystą niechęć do tej dziedziny nauki. Jego ojciec przestał się do niego odzywać gdy Adam poszedł na studia i został nauczycielem. Od tamtej pory Adam nie miał z nim kontaktu i gdy teraz widział w jaki sposób mój tata reagował na zwykłe pudło z zabawkami to naturalne było dla niego że się wzruszył.

Przytuliłam go mocno a mama powiedziała że moja droga jeszcze jest przede mną więc mam jej błogosławieństwo i miłość nawet jeśli to jaka jestem jest niekonwencjonalne.

Rozmawialiśmy tak przez następne dwie godziny po czym poszłam zapalić a Adam został… Wracając uzmysłowiłam sobie że szykując się na to  spotkanie z rodzicami nie zdjęłam z siebie pieluszki i przez cały ten czas w niej byłam. ( Wiem pewnie teraz sobie myślicie że to nie możliwe aby nie czuć że ma się na sobie pieluchę lecz ja noszę pieluszki praktycznie codziennie i tak bardzo się do nich przyzwyczaiłam że traktuje je jak bieliznę przez co nie czuję że ja noszę na sobie, zwłaszcza w sytuacjach takich jak ta…). Herbata którą wypiłam cóż chciała się wydostać a że na co dzień korzystam bardziej z pampersów niż z ubikacji to nie miałam oporów by ją zapełnić.

Gdy wróciłam powiedziałam Adamowi że mam pełną pieluszkę i musimy się pójść przewinąć (powiedziałam mu to na ucho oczywiście ale mama i tak usłyszała)
,,No, wiesz co, taka duża i nadal siusia w pieluchy…”

Uśmiechnęłam się a mama wybuchła śmiechem. Adam dodał tylko że jeśli na chwilę nie zostawimy ich samych to będę bardzo nerwowa a on będzie mógł zapomnieć że tej nocy zaśnie więc lepiej będzie jak zabierze mnie na chwilę do sypialni.

Przewinął mnie i gdy już byłam gotowa nie mogłam się powstrzymać, po prostu go pocałowałam, nie mogłam przestać, wtulałam się w niego coraz mocniej i mocniej a on próbował nie okazać faktu że zaczynam go przyduszać…
Po powrocie mama spytała czy już jest sucho i miękko więc lekko zawstydzona odpowiedziałam że tak.Wieczorem gdy wszyscy poszli już spać a ja byłam w swojej ulubionej piżamie i oczywiście pampersie bez którego już chyba nie umiem zasnąć, Tata poprosił mnie na słówko… Przytulił mnie i powiedział ,, Córcia, jestem z Ciebie dumny, pamiętaj o tym… ”

Przytuliłam się do niego jeszcze przez chwilę po czym poszłam do sypialni gościnnej gdzie czekał na mnie Adam. Teraz jesteśmy u moich rodziców, Adam już śpi ale ja nie potrafię chyba jeszcze zasnąć… Jestem szczęśliwa, zszokowana, kompletnie rozmontowana emocjonalnie…

Ta historia została przepisana z GG jako że pierwszemu pochwaliłam się  właśnie Rickowi.
Dla mnie jest to kamień milowy w moim życiu, jako że teraz wszystko się zmieni, rodzice wiedzą i nie mam pojęcia jak teraz to będzie wyglądało. Uważam że był to mój najcięższy dotychczas na szczęście mam Adama, Roko Tablicę i jak to moja mama pięknie określiła ,,Własny świat z własną jego wizją”

Temat  – Plany na Przyszłość

Projekt Roko Smoko przechodził już kilka przeróbek tak aby dopasować aktualne potrzeby czytelników do mojej wizji projektu. Na początku miała to być platforma gdzie ABDL-owicze z Polski mogliby się bez przeszkód wypowiadać. Plan był idealny, istna Utopia dla każdego, forum bez polityki, czy przesadnych regulaminów jednak gdy już pozyskaliśmy użytkowników daliśmy możliwość wypowiadania się, utworzyliśmy działy, kategorie i wstępne posty okazało się że tylko paru osobom na tym zależy a reszta chce jedynie poczytać posty.
Długo myślałam że to tylko stan przejściowy, że już ,,jutro” forum ożyje i będzie lśnić jak żadne forum dotąd. To było moje marzenie i mogę myślę z pełną świadomością powiedzieć że to było moje dziecko. Stałam się butna, pyszna i przepełniona ambicjami by się zatrzymać. Potem przyszedł atak. Podnieśliśmy się ale to mnie nie przekonało więc przyszedł drugi i trzeci aż załamałam się widząc że nikomu nie zależy. Projekt więc miał swoją pierwszą poprawkę, z forum na bloga gdzie będziemy publikowali grafiki. Oczywiście pisząc ten post mam świadomość tego że ta poprawka była udana jako że przyjęła się i z tygodnia na tydzień  mieliśmy większą oglądalność jednak ja nadal miałam w sobie te samą ambicję aby zredefiniować ABDL i przedstawić w jaki sposób można nim żyć.
Zabrnęłam daleko w tych rozważaniach jako że pierwotnie chciałam aby blog był zbiorem artykułów i tyle. Projekt ponownie musiałam poprawić, jednak tym razem w swojej głowie tak aby zarówno moje ambicje jak i potrzeby czytelników zostały zaspokojone. Przyjęłam więc metodę publikowania grafik z dopiskami które mają zmusić do zadawania sobie pytań i przemyślenia danej tematyki. Kiedyś mówiłam że zacznę nowy projekt o nazwie ,,Zaginione Baśnie” i prosiłam Was abyście wybrali pierwszą baśń do przeróbki…

Napisałam 3 odcinki Alicji w Krainie Czarów i zdałam sobie sprawę że nie dam rady wykonać wszystkich swoich planów, zdałam sobie sprawę że potrzebuje zdecydować się na jedną i tylko jedną formę aktywności jako że tworząc wszystkie nie ukończę żadnego. Na pewno nie zrezygnuję z aktywności jako że mamy jeszcze połowę przestrzeni dyskowej na tym blogu do wykorzystania a nie lubię marnotrawstwa. Postanowiłam że Projekt będzie się rozwijał, iż będzie to strona oferująca swój własny kontent i swoją własną metodologię zrozumienia ABDL.

Jednak aby być całkowicie szczerą z tytułem to wypiszę Wam teraz jakie mam plany czyli co chciałabym robić :
– Napisać serię 10 Zaginionych Baśni (każda z Baśni ma być opowiadaniem mającym 10 odcinków)
– Napisać serię 10 Lektur Szkolnych ( wybraną Lekturę przerobić na opowiadanie 10 -15 odcinkowe dodające motyw ABDL )
– Zacząć tworzyć swoje grafiki tak aby przestać być zależną od zagranicznych twórców.
– Wprowadzić 2 duże aktualizacje na Blogu :
+ Utworzyć wersję Angielską całej zawartości
+ W każdym poście zamieścić informację odnoście oryginału grafiki którą wykorzystaliśmy.

Nie mam pojęcia ile mi to zajmie jako że każdy z tych pomysłów będzie wymagał przynajmniej miesiąca pracy na rozpoczęcie. Nie obiecuje również że efekty będzie można zobaczyć szybko. Obiecam jednak że prędzej czy później one nastaną. Wiecie czego nauczyły mnie te 2 lata aktywności ? Że sama nie jestem w stanie wykonać tego co chcę wykonać, że potrzebuje pomocy innych użytkowników, waszej inicjatywy. Możliwe że czytając to uznacie że jest to zwykła reklama mająca na celu zmusić was do podjęcia jakiejkolwiek aktywności jednak tak czy siak ją napiszę.
Proszę,  jeśli tylko możecie napisać jakieś opowiadanie, przerobić grafikę, napisać artykuł czy felieton, zróbcie to. Roko Tablica jest otwarta na współpracę i pomożemy Wam pozyskać publikę, pomożemy w wydaniu i wypromowaniu waszej aktywności ale proszę nie zostawiajcie nas z tym samych… Każdy Wasz komentarz nas w jakiś mały sposób cieszy, każda krytyka motywuje jednak nie chcę się o nią prosić, chciałabym abyście to sami zrobili. W końcu też pewnie chcecie aby nasz Polski kontent się rozrastał, prawda ? To jak pomożecie nam ?