Wyznania Prowadzącej – Maya – Wpis 16 – Czym są dla mnie Opowiadania ?

Jak większość ABDL w Polsce, zaczynając aktywność w sieci, zaczęłam od opowiadań. Z początku nie z wyboru, a bardziej jako że były one rzadkością, były formą która wyrażała najwięcej i najdokładniej: marzenia, wizualizacje, fantazje czy pomysły społeczności. Były i poniekąd dalej są, odzwierciedleniem tego czym ABDL chcielibyśmy aby się stało. Jasne wiem, że pewne sytuacje, niekiedy całe historie oparte są na wyolbrzymieniach, przekoloryzowaniach i uproszczeniach, tak by przedstawić tą jedyną w swoim rodzaju a przy tym swoją ,,szczęśliwą krainę”.
Nie raz czytałam o osobach dorosłych, a czasem i jeszcze nastolatkach (nie lubię tego określenia choć i tak oznacza ono nieletnie dzieci), które to postacie fikcyjne miały być odwzorowaniem prawdziwych osób, w większości twórców danego opowiadania. Sceny przemiany w dziecko czy niemowlę, sceny traktowania tak jak traktuje się dziecko są praktycznie w każdym opowiadaniu i poniekąd o to właśnie w nich chodzi, prawda?

Opowiadania zaczęłam pisać, chcąc stać się aktywną ABDL, chcąc dać coś z Siebie społeczności, niżeli jedynie biernie czytać i oglądać prace innych. Z początku nie różniłam się od innych ,,pisarzy” amatorów, desperacko próbując napisać to o co mi chodzi, jednak co oczywiste, nie udawało się za pierwszym, drugim, piątym czy dziesiątym razie. Byłam słaba, robiłam błędy i to błędy które zwykle robią uczniowie szkoły podstawowej pisząc pracę domową, a jednak czułam się z tym tak dobrze, czułam że coś robię.

Z opowiadaniami już jest tak, że im więcej ich czytamy tym więcej ich chcemy czytać ( choć może tylko ja tak mam). W Polsce były dwie strony oferujące opowiadania i przeczytałam je wszystkie w zaledwie kilka dni, jednak co potem? Oczywiście zaczęłam czytać angielskie opowiadania (a jest ich zastraszająco dużo dużo więcej, zapewniam) i wątpię że kiedyś uda mi się przeczytać je wszystkie. Wiele z nich jest nieco ,,ukryte na widoku” jako że poukrywane są na zagranicznych blogach, kontach na portalach społecznościowych czy w prywatnych kolekcjach jakichś ,,anonimowych” osób, na wszelakich zakładkach ,,tylko dla wtajemniczonych”.  Nie mniej dziś ciężko mi już nie kończyć wieczoru, siadając w łóżku z telefonem i nie czytając kolejnego opowiadania, kolejnego autora, na kolejnej stronie.
Dla jednych Opowiadania mogłyby nie istnieć, dla drugich ,,no są ale co z tego”, dla trzecich ,,są i oby było ich coraz więcej” a dla czwartych ,,opowiadania to większość obserwowanego kontentu”. Ktoś pomyśli że punktuje tutaj ludzi i dzielę społeczność na kategorie, jednak to w rozmowach wyszło zróżnicowane zainteresowanie opowiadaniami i opisy jakich użyłam są opinią osób z którymi rozmawiałam via mail lub via GG, to opinia społeczności jak i przy tym moja własna.

Z perspektywy czytelnika/czki, większość opowiadań ma podobny, jeśli nie w większości ten sam schemat. Bohater/ka poszukuje swojej drogi, swojej tożsamości, robi coś czego robić nie powinnien/a  i następuje kara, w postaci przymusowego stania się ABDL, noszenia i używania pampersów, ssania smoczka, picia z butelki itd. Jednak w większości historyjek bohater/ka, przeżywa coś na postać swoistego katharsis (pojednania, zmiany wewnętrznej) a z osoby, którą był/a zmienia się w postać, która jest idealnym wyobrażeniem życia jako ABDL dla autora. Co jakiś czas oczywiście historyjki te mają drugie, głębsze dno, jednak nawet w angielskojęzycznych opowiadaniach jest to rzadkością. Czytając niektóre opowiadania często zadaje sobie pytanie ,, A co jeśli to opowiadanie jest bazowane na prawdziwych zdarzeniach?” oczywiście tyczy się to bardziej angielskich opowiadań, w zbiorach opowiadań na danej stronie gdzie autorzy niekiedy piszą iż historia ta wydarzyła się naprawdę. O ile staram się zachować zdrowy krytycyzm przy ,prawdziwych historiach” o tyle jeśli rzeczywiście są one prawdziwe to rodzice osób nieletnich piszących takie,  jakby można je nazwać wyznania, powinni zostać oskarżeni za znęcanie się nad dziećmi, osoby dorosłe sprawujące opiekę nad innymi osobami dorosłymi powinny zostać zgłoszone do odpowiednich władz za znęcanie się a w większości również i za molestowanie na tle zarówno emocjonalnym, seksualnym jak i psychicznym. Wolałabym aby te ,,prawdziwe historie” były fikcyjne, chociażby dla dobra osób je opisujących.
Wyobraźmy sobie tylko jakie piętno i jaką traumę mogłoby spowodować takie odizolowanie zarówno osoby dorosłej jak i dziecka ( osoby nieletniej), zmuszenie takiej osoby do czynności zakrawającej już o niezdrową relację oraz niemal niewolniczą zmianę takiej osoby w nieświadome i praktycznie niestabilne emocjonalnie dorosłe niemowlę…
Sama myśl może nie wydaje się na pierwszy rzut oka taka zła, jeśli oczywiście obie strony tego chcą i dążą do tego jednak czytałam i słuchałam wyznań osób które wcale ABDL chcieć nie chcieli, a  stali się nimi poprzez przeżytą traumę z okresu dzieciństwa, gdy to ich rodzice, znajomi czy bliscy zmienili ich życie ( w formie ,,zabawy” lub ,,kary”). O ile jako fikcję można by było przymknąć na to oko i pozostawić w większości bez komentarza, o tyle jeśli historie te są rzeczywiście oparte na faktach to osoby odpowiedzialne za ich dokonanie powinny zostać postawione przed sądem.

Z perspektywy twórcy/czyni opowiadania stanowią dość duże wyzwanie, jako że teoretycznie można napisać wszystko i to na każdy możliwy sposób, jednak jak zawrzeć w opowiadaniu to co chce się zawrzeć, opisując przy tym to tak aby było dla czytelnika ciekawe oraz aby spełniało wymagania społeczności? Jak długie powinno być takie Opowiadanie, na ile stron oraz czy powinny być to jednoodcinkowce czy długie opowiadania z rozwijającą się z biegiem czasu fabułą?
Opisując sytuację czy scenę na której ta sytuacja się dzieje, na co zwrócić uwagę, co opisywać a co pominąć? Oraz najważniejsze jak przedstawić bohaterów opowiadania tak by nie wyglądały jak wyjęte z kreskówki, nie były papierowe i puste?  
W Polskich opowiadaniach przyjęło się pisać dialogi po myślniku, co sama zresztą czynię.
Jest to prostszy i znacznie bardziej przejrzysty dla czytelnika sposób odbioru. W zagranicznych opowiadaniach pisze się nieco inaczej, w stylu narracji
,, Ala powiedziała do swojej koleżanki, Sabiny ,, Nie płacz, zaraz zmienię Ci pieluszkę”. Sabina zaczęła ssać jej (swojego) smoczka. Leżała grzecznie na łóżku czekając na obiecaną zmianę pieluszki .”
Sposób narracyjny czy sposób myślnikowy? Który jest lepszy i dlaczego? Tu dużo, myślę zależy od autora, tego w jaki sposób więcej może on/ona przekazać (używając którego stylu). Osobiście nie przeszkadza mi żaden z tych sposobów czy bardziej stylów, i mogłabym pisać w obu z nich jednak, wygodniej pisze mi się w sposobie myślnikowym, jako iż jest on w Polsce znacznie bardziej popularny, a i ja od niego zaczynałam, więc jest on dla mnie bardziej naturalny.

Sama jako autorka mam z opowiadaniami kilka problemów jako że za każdym razem mam dylemat odnośnie:
– Długości – Czy rozpisywać się na 5-7 stron opisując, każdy szczegół, jaki tylko mogę dojrzeć wizualizując pomysł, ideę opowiadania. Czy też zaskoczyć czytelników krótkim opowiadaniem, koncentrując się na 2-3 stronach, tak by zawrzeć tylko najistotniejsze rzeczy…
– Schematyczności – Czy lepiej będzie opisywać opowiadanie prosto, schematycznie planując przebieg zdarzeń, czy pokusić się o zanurzenie w wyobraźni i spisywanie tego co akurat przyjdzie mi na myśl.
– Dialogami – Czy w ogóle je zawierać, a jeśli tak to jak je rozwijać, opisywać, kształtować.
– Realnością – Czy tworzyć opowiadanie które mogłoby się wydarzyć w naszym, prawdziwym świecie, czy też puścić wodzę fantazji i pozwolić by wszystko mogło się zdarzyć.
– Tematycznością – Co i ile opisywać, tak by każdy mógł odnaleźć się w opowiadaniu. Czy opisywać tylko jedną sytuację np. zmianą pieluszki, czy opisać każdą, bądź możliwie jak najwięcej, tak by była to wizualizacja stanu idealnego dla czytelnika.
– Postaciami – Czy i jak je napisać, czy opierać je o osoby ( fragmenty osób) istniejących naprawdę pod względem zachowania, konkretnych wypowiedzi, poglądów, posobu patrzenia na świat, czy też stworzyć postać zupełnie odbiegającą od osób które znamy tak aby postać zachowywała się w zupełnie nieprzewidywalny sposób. Opisywać je koncentrując się na chwili obecnej czy nadać postaci konkretną przeszłość z której wynika konkretny motyw teraźniejszości.

Teoretycznie można powiedzieć że mam swój własny styl jako że choć przy pisaniu każdego opowiadania, podejmuję w większości te same decyzje.
Staram się aby postacie miały przeszłość, choć nie konkretną a jedynie jej zarys, tak by był motyw jednak nie na tyle by motyw przeważał nad chwilą obecną. Staram się aby zawarta była fabuła, oparta zarówno o prawdziwe zdarzenia, możliwe zachowania i możliwe sytuacje jak i by fabuła miała w sobie coś z fantazji,coś co pozwala na interpretację czytelnika. Staram się zawrzeć wiele elementów tematyki, choć nie tylko dla czytelnika a bardziej jako dopełnienie fabuły i budulec samej postaci. Staram się aby postacie były na tyle rozmowne na ile mogłyby być w realnym świecie, oraz staram się aby dialogi dawały możliwość czytelnikowi nieco głębszego zrozumienia postaci, tak by czytelnik mógł się postawić na miejscu postaci w opowiadaniu i poczuć to co czuje on/ona. Staram się aby długość opowiadań była satysfakcjonująca, 3-4 strony to minimum, 5-6 stron to optimum, 7-8 stron to sukces i moja prywatna perełka.

Teraz wybaczcie ale skoro już wiecie co myślę o opowiadaniach i jak je widzę, czym dla mnie są oraz o czym myślę przy ich pisaniu, nabrałam ochoty na napisanie opowiadania, więc uciekam pisać …   Oryginał Grafiki

---

PS. Grafika w oryginale podoba mi się znacznie bardziej niż moja jej przeróbka, zwłaszcza że ostatnio wyszłam z wprawy w przerabianiu grafik ( obiecuję zabrać się już do roboty)… a dla stałych czytelników, ukryłam w grafice małego ,,esteregg’a” ( małą niespodziankę)… Kto ją dojrzy i będzie wiedział o co chodzi, niechaj wie że jest naprawdę wiernym czytelnikiem…