Wyznania Prowadzącej – Maya – Wpis 14 – Przerwa czyli na odwyku od ABDL.

Miesiąc mnie nie było i miesiąc ten robiłam na sobie eksperyment, o którym Wam opowiem.
Mój przyjaciel wiele razy powtarzał mi, że tak jak z każdą rzeczą od ABDL również można się uzależnić. O ile on nie twierdził, iż ja jestem uzależniona o tyle sama chciałam to sprawdzić, jako że zaintrygował mnie pomysł uzależnienia się od ABDL. Postanowiłam, że na miesiąc całkowicie odstawię pieluszki, relację, regresję, smoczki i każdy możliwy aspekt bycia ABDL.
Zadałam sobie na początku kilka pytań na których odpowiedzi chciałam w sobie znaleźć.

1. Czy od ABDL można się uzależnić ?
I tak i nie, to zależy od tego jak i ile ABDL praktykujemy. Tak, jako że jak z każdą rzeczą uzależniającą, wykonywanie jej sprawia nam przyjemność, a to podnosi nam poziom dopaminy (hormon szczęścia) i zarówno czujemy się z tym dobrze jak i chcemy to powtarzać. Nie jako że dla tych którzy nie muszą nosić pieluch jest to dodatek, coś co robią jednak z czego mogą zrezygnować i nie będzie to miało dużych, poważnych konsekwencji na tle zdrowotnym.

2. Dlaczego ABDL jest takie jakie jest ?
ABDL, jest dla każdego z nas czymś innym i nieco inaczej go doświadczamy, mamy też różne, niekiedy całkowicie odmienne motywy bycia /praktykowania ABDL w swoim życiu. Jest ono tym czym jest, dlatego iż takie jakie jest, działa na nas tak a nie inaczej, i tak wiem, już bardziej enigmatycznie nie dało się tego napisać, nie mniej tak mi najłatwiej jest to wytłumaczyć. Dla mnie ABDL jest nie tyle powrotem do lat dzieciństwa, nie tyle furtką bezpieczeństwa w życiu psychicznym i nie tyle odskocznią co stylem życia  i jako styl życia zaasymilowałam je do swojego życia jako znaczną jego część. ABDL jest częścią mnie we mnie, tym co pozwala mi być sobą i nie gubić się w sobie, jest tym co trzyma mnie ,, w ryzach”, nadaje sens dorosłemu życiu.

3. Z czego w ABDL najciężej jest zrezygnować ?
Tu ponownie zależy dla kogo, oczywiste jest iż nie można na równi stawiać praktykowania AB i praktykowania DL jako iż są to dwie dość wykluczające się style praktykowania. Dla osoby praktykującej styl AB, problemem będzie odrzucenie relacji, używania i korzystania z tych elementów które pomagają przy regresji, jednak dla osoby praktykującej DL problemem będzie odrzucenie elementów, które są stymulujące erotycznie.
Dla mnie najcięższe było odrzucenie relacji z moim narzeczonym, jako że to właśnie relacja jest w moim przypadku największym regresorem. Ciężko było mi nie korzystać ze smoczka, jako że przez ostatnich kilka lat niemal zawsze z nim spałam. Ciężkie było przerzucenie się z pieluszek na zwykłą bieliznę w domu, i korzystanie z toalety, co w pierwszych chwilach sprawiało iż czułam się dość służbowo w domu. Ciężkie było odrzucenie myślenia kategoriami małej Mayi, takiej, którą jestem w zaciszu własnego domu. Oczywiście miałam wsparcie mojego narzeczonego.

4. Co może pomóc w takim ,,Odwyku”?
Nie zaskoczę nikogo mówiąc iż pomoże odstawienie wszelkich rzeczy związanych z ABDL takich jak pieluszki, akcesoria, zabawki, ubranka. Jest to oczywiste, a zarazem ciężkie do wykonania dla osoby będącej ABDL. Są osoby o słabej woli, które pomimo chęci wracają o uzależnienia z powodu powracających wspomnień i z ABDL jest dokładnie tak samo. Z każdą rzeczą związaną z ABDL jaką mam w domu, związana jest pewna historyjka, pewne wspomnienie i aby odciąć się od wspomnień a poprzez to od możliwości złamania woli wraz z narzeczonym spakowaliśmy wszystkie rzeczy jakie mam w domu związane z ABDL i przewieźliśmy do garażu by spokojnie tak przeczekały i nie przeszkadzały. Niby nic, bo przecież to tylko kilka rzeczy, które leżą to tu to tam, jednak po spakowaniu i odstawieniu ich w domu czułam iż jest pusto, iż czegoś brakuje, iż jest nie kompletny o ważne rzeczy, które były a których nie ma.  Spakowałam nawet laptop by  mnie nie kusił ( a na laptopie mam dość pokaźną bo aż 400 GB plików związanych z ABDL). Wiem łatwiej byłoby zrobić format, bądź po prostu korzystać z konta gościa hasłem ( dla mnie nie znanym) zabezpieczając moje konto, jednak nie chciałam iść na łatwiznę.

5. Co się stało ?
Pierwsze co się stało, to zwiększył się mój czas wolny, w właściwie zwiększyła się jego ilość, jako że ABDL poświęcam każdą wolną chwilę, tak po odstawieniu miałam go stanowczo za dużo. Nie wiedziałam co mam zrobić, i tak nadrobiłam wszelkie zaległości w prasowaniu ( a było tego sporo, nawet jak na mnie), przeczytałam książkę, na przeczytanie której nie miałam czasu a chciałam to zrobić, nadrobiłam zaległości w serialach ( zdołałam obejrzeć w miesiąc całego Dr.House’a, a jest on dość długi), oraz pojechałam na weekend w góry z narzeczonym pochodzić po górach, tak dla dotlenienia się i rozrywki. Są osoby które poświęciły by się pracy zawodowej, są osoby które nic by nie robiły, ja postanowiłam że wypełnię czas tym na co nie miałam dotąd czasu.

6. Czy warto jest wracać i po co wracać jeśli chce się to odstawić ?
Powrót to niełatwa decyzja, zwłaszcza jeśli ABDL widzimy jako rosnący problem w naszym życiu. Wymaga podjęcia decyzji, poświęcenia nie tylko czasu ale też możliwości tego czego nie zrobimy będąc ABDL i praktykując je. Dla mnie powrót był o tyle prostą decyzją iż chciałam wrócić, chciałam by nadal było to częścią mnie. Brakowało mi bycia małą Mayą, brakowało mi poczucia bezwarunkowego bezpieczeństwa oraz oczywiście kreatywnej rutyny ,,dnia dziecka” czyli w skrócie opisując tego co sprawiało iż życie w relacji ABDL było do tej pory dla mnie przyjemne i pozytywne.
Brakowało mi mocno smoczka i miałam problem by bez niego zasnąć, choć mój przyjaciel cierpiący na bezsenność już od kilku lat poradził mi by jedną czy wie noce się przemęczyć a tej trzeciej organizm po prostu sam padnie i zadziałało, choć nie jest to najlepsza metoda, na pewno nie jest najzdrowszą.
Brakowało mi wszystkiego co oczywiste,  jednak starałam się o tym nie myśleć, nie karmić potrzeb by stały się nadmienię wyolbrzymione.

7. Koniec, i co dalej ?
Koniec miesiąca ,,Odwyku” i postanowiłam powrócić do ABDL, Z przemyśleniami, które czytacie.
Przyniosłam wczoraj rzeczy z garażu do domu i rozpakowałam je, do niemal każdej rzeczy tuląc się przez chwilkę ( aż ciężko uwierzyć mnie samej że jako dorosła, tak dużą wagę w tej pierwszej chwili przywiązałam do materialnych rzeczy), poświęciłam pół dnia by ponownie ABDL było w moim domu obecne i było tym czym było, na swoim miejscu, drugą jednak część dnia poświęciłam na czystą i wręcz bezczelną praktykę regresji. Mój narzeczony stwierdził że jak tak dalej pójdzie to zamiast do pracy będę musiała chodzić do przedszkola, choć ja uważam że się po prostu stęskniłam za małą Sobą i tą małą Siebie chciałam w to popołudnie nieco porozpieszczać. Po miesiącu przerwy dziwnym i zarazem dość specyficznym przeżyciem było to ,,pierwsze” przewijanie, ta ,,pierwsza” butelka mleczka i to ,,pierwsze” skorzystanie z pieluszki. Czułam się o tyle dziwnie iż wiedziałm co chcę zrobić, jak to zrobić, chciałam to zrobić a z tylu głowy pojawiał się impuls iż jak nie pójdę do łazienki do się zsiusiam bądź będzie jeszcze gorzej… To i tak było całkiem naturalne w porównaniu do ,,pierwszego” skorzystania ze smoczka po tej przewie. Czułam jak wypełnia mi on buzię i czułam jak siedzi tam, czułam jak każdy jego element, każda cząstka dotyka podniebienia i jak przy ssaniu delikatnie obija się o usta i policzki. Coś wspaniałego.

8. Czego mnie ten ,,Odwyk” nauczył ?
Pierwotnie miałam nauczyć się odpowiedzi na  powyższe 7 pytań i myślę że jakoś mi się udało, jednak  nauczyłam się również iż poprzez taką przerwę znacznie bardziej doceniamy to co mamy oraz przy takiej przerwie dowiadujemy się o sobie rzeczy, o które siebie nie podejrzewamy. Czy spróbuję przerwy ponownie? Nie wiem, myślę że za jakiś znaczny czas tak, by potem móc cieszyć się tym znacznie bardziej. Czy polecam taką przerwę ? Zdecydowanie TAK, choć nie jest to łatwe i wymaga poświęcenia tak opłaca się jako że efekty ,,potem” się potęgują i znacznie mocniej odczuwa się ABDL w sobie.